คุณครูขา....อย่ารังแกหนู

Abstract

คุณครูเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่า เรารังแกลูกศิษย์ของเราในบางโอกาสโดยมิได้ตั้งใจ ทั้ง ๆ ที่โดยความจริงแล้ว พวกเราส่วนมากเป็นครู เพราะรักเด็ก แต่เราลองนึกทบทวนการกระทำของเราดูชีว่าเราเคยทำอย่างนี้บ้างหรือเปล่า  1. นักเรียน (ด้วยเสียงอันดัง...เกรี้ยวกราด) นั่งนิ่ง ๆ ทุกคนใครลุกจากที่ครูจะตี  2. นั่งกอดอก ห้ามพูด (เสียงเช่นเดิม คือหงุดหงิด)  3. รัชนี เธอพูดมากนักนะ ยืนขึ้น แน่ะ ให้ยืนแล้วยังพูดอีก คาบไม้บรรทัดกางแขนด้วย 4. นี่เธอ อย่าวิ่ง เดี๋ยวฉันเคาะตาตุ่มเสียนี่ 5. อย่าซนนะ อย่าหยิบ อย่าจับ ห้ามแตะต้อง เดี๋ยวครูตัดมือทิ้งนะ (ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังน่าหวาดเสียว) ฯลฯ เด็กทุกคนมีชีวิตจิตใจและร่างกายเป็นอันหนึ่งอันเดียว ร่างกายทุก ส่วนทั้งแขนขา มือไม้ เสียง ความรู้สึกนึกคิด สมอง จิตใจ และร่างกายนั้นมีความสัมพันธ์เกี่ยวกระหวัดกันอยู่ เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เหมือนหลอดไฟฟ้า ถ้าเรากดสวิชปิด หลอดไฟฟ้าที่ส่องแสงสว่างอยู่ก็จะดับมืดมิด เพราะแสงที่ผ่านมตามกลไกต่าง ๆ นั้น ได้ถูกตัดให้ขาดจากกันเสียแล้ว ลูกศิษย์ของเราก็เช่นกัน จิตใจ และสมองซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกนึกคิดจะหยุดชะงักเมื่อร่างกายส่วนหนึ่งส่วนใดถูกบังคับให้หยุดนิ่งอยู่เฉย ๆ