“ไค” พืชภูมิปัญญาท้องถิ่นสู่การกลายเป็นอาหารอัตลักษณ์ในเมืองมรดกโลกหลวงพระบางและผลกระทบจากการพัฒนา

Kai: A Local Food Plant Representing Cultural Identity of Luang Prabang World Heritage Site and the Impacts based on the Development

Authors

  • เปลวเทียน เจษฎาชัยยุทธ
  • อมรฉัฐ เสริมชีพ

Keywords:

ภูมิปัญญาท้องถิ่น, ไค, อัตลักษณ์, เมืองมรดกโลก, พืช, หลวงพระบาง, ผลกระทบจากการพัฒนา, Kai

Abstract

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความเป็นมาของพืชอาหาร “ไค” การกลายเป็นสินค้าอาหารอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมในเมืองมรดกโลกหลวงพระบาง และศึกษาผลกระทบที่เกิดจากการพัฒนาระบบโครงสร้างพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศ ผลการศึกษาพบว่า “ไค” เป็นพืชอาหารภูมิปัญญาของชาวไทลื้อ ปัจจุบันพบเห็นวัฒนธรรมการกินนี้ได้ทั่วไปในสิบสองปันนา ภาคเหนือของไทย และภาคเหนือของสปป.ลาว ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีชาวไทลื้ออาศัยอยู่และมีไคขึ้นอยู่ในแม่น้ำที่ใสสะอาด โดยเฉพาะแม่น้ำโขงที่ได้ชื่อว่าเป็นแหล่งผลิตไคที่ใหญ่และมีคุณภาพดีที่สุด เมื่อหลวงพระบางได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก เกิดการนำเอาไคซึ่งเป็นอาหารท้องถิ่นมาสร้างเป็นอาหารอัตลักษณ์กลายเป็นสินค้าทางวัฒนธรรมเพื่อตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวจนกลายเป็นอาชีพที่สร้างรายได้ให้กับคนในท้องถิ่น ต่อมาเมื่อ สปป.ลาว มีนโยบายการพัฒนาเศรษฐกิจตามแนวคิด “แบตเตอรี่แห่งเอเชีย” มีการสร้างเขื่อนกั้นแม่น้ำโขง ทำให้แหล่งผลิตไคที่สำคัญของชาวหลวงพระบางได้รับผลกระทบ ชาวบ้านต้องไปหาไคในแม่น้ำอื่น ๆ มาทดแทน ทำให้เกิดความไม่มั่นคงทางอาหารในท้องถิ่น และไคแม่น้ำโขงที่มีชื่อเสียงของเมืองมรดกโลกหลวงพระบางอาจหมดไปในอนาคต  The purpose of the study was to investigate how Kai, a traditional food plant has evolved into a food product representing cultural identity of the World Heritage Site, Luang Prabang. It also aimed at studying the impacts of economic development of Laos on the local plant. The study found that the food plant Kai, originally the local wisdom of the Tai Lue, is now consumed by people in other areas including Sipsongpanna (Xishuangbanna), the northern region of Thailand and the northern region of Laos. These areas, home to a number of Tai Lue people, are also abundant with Kai, which grows in clear water rivers. The Mae Kong river is particularly known to be the major producer of highest quality of Kai. When Luang Prabang was recognized by UNESCO as a world cultural heritage, Kai, a local food was selected to represent its cultural identity. It has also become a cultural product serving tourists’ temptations and generated income for the locals. However, with the ambition of Laos to become “Battery of Asia”, dams were built around Mae Kong River. This has not only caused great threats to Kai production but forced people to look for Kai in other distant areas. This may result in instability in terms of local food and defamation of Kai and Mae Kong River.

References

ก๋อง มะนี. (2561, 25 พฤศจิกายน). แม่ค้าอาหารปรุงสุกบ้านเหมืองงา. สัมภาษณ์.

กัญญา สุจริตวงศานนท์, สมจิต อ่อนเหม, ช่อลัดดา เที่ยงพุก และยุวดี พีรพรไพศาล. (2550). การพัฒนาผลิตภัณฑ์พิมพ์กรอบสาหร่ายไก. อาหาร, 37(3), 249-258.

ไชยณรงค์ เศรษฐเชื้อ. (บรรณาธิการ). (2547). แม่น้ำโขง : แม่น้ำแห่งวิถีชีวิตและวัฒนธรรม. เชียงใหม่: เครือข่ายแม่น้ำเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โครงการแม่น้ำและชุมชน.

คำมั่น แก้วดวงจิด. (2561, 25 พฤศจิกายน). แม่ค้าไคสดตลาดเช้าท่าเรือเม. สัมภาษณ์.

จันเพ็ง ดวงสุดาวัน. (2561, 26 พฤศจิกายน). แม่ค้าไคแผ่นตลาดเช้าท่าเรือเมและชาวบ้านม่วงคำ. สัมภาษณ์.

เฉลิมศรี ฤทธาภัย. (2558). การนำนโยบายการบริหารจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนไปบริหารศึกษาเฉพาะกรณีบ้านท่าล้งอำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 7(13), 89-98.

ชญาณ์นันท์ ปิติกรพวงเพชร, พิกุล สายดวง และพรหมมินทร์ กองแก้ว. (2560). การศึกษาความหลากหลายของอาหารหมักดองอาหารพื้นบ้านกับความมั่นคงทางอาหารบริเวณชุมชนริมฝั่งแม่น้ำโขงตอนล่างของประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 8(2), 235-257.

ณัฐภูมิ สุดแก้ว. (2552). ไก สาหร่ายน้ำจืดมากคุณค่าทางอาหาร แปรรูปเป็นอาหารเลิศรสหลากเมนูกลุ่มแปรรูปสาหร่ายน้ำจืดบ้านหนองบัว อ.ท่าวังผา จ.น่าน. เกษตรกรรมธรรมชาติ, 12(11), 48-54.

นภาพร หงษ์ภักดี และสืบพงศ์ หงษ์ภักดี. (2560). การศึกษาความเป็นไปได้ของรูปแบบและวิธีการจำนำปลาร้า โดยชุมชนมีส่วนร่วม: กรณีศึกษา กลุ่มวิสาหกิจชุมชนปลาร้าแม่น้ำโขง อำเภอชานุมาน จังหวัดอำนาจเจริญ. BU Academic Review, 16(1), 1-17.

นวลจันทร์ คำปังสุ์. (บรรณาธิการ). (2555). ลาวและกัมพูชา. กรุงเทพฯ: หน้าต่างสู่โลกกว้าง.

นาฎยา ซาวัน, คนึงนิตย์ ไสยโสภณ และบุญยัง หมั่นดี. (2561). เศรษฐกิจการท่องเที่ยวเมืองมรดกโลก หลวงพระบางสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 19(2), 81-96.

นิสารัตน์ วรางคณากิจกุล. (2546). ภูมิปัญญาท้องถิ่นของกลุ่มเกษตรกรในตำบลไร่ขิง อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาไทยศึกษา, โครงการบัณฑิตศึกษา, สถาบันราชภัฏธนบุรี.

บัวไล ทะวีสัก. (2561, 25 พฤศจิกายน). แม่ค้าอาหารปรุงสุกบ้านนาเวียงคำ. สัมภาษณ์.

บุษบา ทองอุปการ. (2561). อาหารท้องถิ่น: ความมั่นคงทางอาหารในมิติวัฒนธรรม กรณีศึกษาชุมชนบ้านตลิ่งแดง จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5, 107-119.

ใบคูน สมบัดดวง และสมหมาย ชินนาค. (2554). นโยบายต่างประเทศของสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวที่มีต่ออาเซียน ระหว่างปี ค.ศ. 1997-2007. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 7(1), 127-151.

ประพัฒน์ศิลป์ อิ่นแก้ว. (2547). ไก สาหร่ายสไปรูลิน่าแห่งลุ่มน้ำน่าน ให้ทั้งอาหารและรายได้แก่ชุมชน. เกษตรพัฒนา, 12(139), 60-65.

แผนกแถลงข่าว วัฒนธรรม และท่องเที่ยว แขวงหลวงพระบาง. (ม.ป.ป.). คู่มือแนะนำการท่องเที่ยวหลวงพะบางเมืองมรดกโลก. ม.ป.ท.: ม.ป.พ.

พอนปะเสิด แก้วสมสัก. (2561, 25 พฤศจิกายน). ชาวเมืองน้ำบาก. สัมภาษณ์.

ไมสิง จันบุดดี. (2559). อนุสาวรีย์: ภาพสะท้อนด้านอัตลักษณ์ประวัติศาสตร์การเมืองและความสัมพันธ์ ใน สาธารณรัฐประชาธิปไตย ประชาชนลาว. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 8(2), 78-97.

ยศ สันตสมบัติ. (2550). อภิมหาโครงการพัฒนากับชะตากรรมของผู้คนชุมชน. (2550). วารสารสังคมศาสตร์, 19(2), 131-155.

ยศ สันตสมบัติ, ไพบูลย์ เฮงสุวรรณ, วิเชียร อันประเสริฐ และเสถียร ฉันทะ. (2552). แม่น้ำแห่งชีวิต. เชียงใหม่: คณะสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ยุวดี พีรพรพิศาล. (2552). “สาหร่าย พืชเปลี่ยนโลก” แหล่งอาหาร ยา เครื่องสำอางและพลังงาน. เกษตรกรรมธรรมชาติ, 12(11), 16-20.

ราชบัณทิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. เข้าถึงได้ จาก https://dictionary.orst.go.th/

วง พันทะวงสา. (2561, 26 พฤศจิกายน). แม่ค้าไคสดตลาดเช้าท่าเรือเม. สัมภาษณ์.

ศรัณย์ บุญประเสริฐ. (2548). คู่มือนำเที่ยว: หลวงพระบาง. กรุงเทพฯ: สารคดี.

ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์. (2553). หลวงพระบางเมืองมรดกโลก ราชธานีแห่งความทรงจำและพื้นที่พิธีกรรมในกระแสโลกาภิวัตน์. กรุงเทพฯ: สายธาร.

ศูนย์อินโดจีนศึกษาวิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา. (2551). ข้อมูลพื้นฐานสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. ชลบุรี: ศูนย์อินโดจีนศึกษา วิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา.

สอน กันนะวง. (2561, 26 พฤศจิกายน). ผู้ผลิตไคแผ่นบ้านม่วงคำ เมืองจอมเพ็ด. สัมภาษณ์.

สำนักนโยบายและแผน สำนักงานความร่วมมือพัฒนาเศรษฐกิจกับประเทศเพื่อนบ้าน. (2562). สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (The Laos People’s Democratic Republic). เข้าถึงได้จาก https://www.neda.or.th/2018/th/project/about/detail?d=qQqcBUtl

สุมิตรา จันทร์เงา. (2552). ฮักแพง...เมืองลาว. กรุงเทพฯ: มติชน.

เสรี พงศ์พิศ. (2538). ภูมิปัญญาชาวบ้าน. ใน สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชน โดยพระราชประสงค์ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เล่ม 19 (หน้า 245-264). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

แสง (ไม่มีนามสกุล). (2561, 24 พฤศจิกายน). แม่ค้าไคสดและหมกไคตลาดโพสี. สัมภาษณ์.

หนังสือชุดเตรียมความพร้อมสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนประเทศลาว. (2556). กรุงเทพฯ: เพื่อนเรียน เด็กไทย. องค์การกองทุนสัตว์ป่าโลกสากล ประเทศไทย (WWF Thailand). (2564). ข้อมูลทั่วไปของแม่น้ำโขง. เข้าถึงได้จาก http://www.wwf.or.th/what_we_do/wetlands_and_production_landscape/mekongriver

อาภารัตน์ มหาขันธ์. (2545). สาหร่าย: ความหลากหลายทางชีวภาพที่สร้างวัฒนธรรม. ชีวปริทรรศน์, 4(4), 31-40.

อุทัย อันพิมพ์, สุขวิทย์ โสภาพล, รินทร์ลภัส ชัยหิรัญกิตต์ และชริดา ปุกหุต. (2560). การจัดการความรู้ภูมิปัญญาเห็ดพื้นบ้านของชุมชนในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 8(2), 156-176.

อุไรรัตน์ ศิริศุภดิลกภัทร์. (2558). อัตลักษณ์ของนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดสตรีในประเทศไทย. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณทิต, สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ, มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

Hall, S. (1997). Introduction. In S. Hall (Ed.), Representation: Cultural representations and signifying practices (pp. 1-11). London: SAGE.

Phanthavong, P., & AIsrangkura, A. (2020). Environmental cost of hydropower development project: Case study from the Xayaburi hydropower dam. Development Economic Review, 14(2), 9-47.

Pragattakomol, P., & Taylor, K. (2018). The evolution of cultural landscape and built environment through Thai food and way of living: The case study of Central Region of Thailand. Dusit Thani College Journal, 12(1), 124-149.

Santasombat, Y. (2011). The river of life: Changing ecosystems of the Mekong Region. Chiang Mai: Silkworm Books.

Shuaytong, O. (2020). Successful implementation for Thailand as an emerging donor for infrastructure development in GMS. Journal of Business Administration The Association of Private Higher Education Institutions of Thailand, 9(1), 100-111.

Downloads

Published

2022-11-23