โรคมังกี้พ็อกซ์

Monkey Pox Disease

Abstract

          สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศผู้บริโภค รายใหญ่ของโลก ด้วยความต้องการการบริโภค ทุกรูปแบบ จึงต้องสั่งสินค้านําเข้าจากประเทศต่าง ๆ มาสนองความต้องการ ทําให้สินค้านําเข้าบางประเภทมีโอกาสเป็นพาหะนําโรคมาแพร่ระบาดได้ โดยเฉพาะสินค้าสัตว์ป่าต่าง ๆ ที่นําเข้ามาจําหน่ายเป็นสัตว์เลี้ยง ดังเช่นกรณี  ของการแพร่ระบาดของโรคมังกี้พ็อกซ์หรือ โรคฝีดาษลิงที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้  เมื่อเดือนมิถุนายน 2546 ได้มีการแพร่ระบาดของโรคติดเชื้อจากไวรัสชนิดหนึ่ง เรียกโรคนี้ว่า โรคมังกี้พ็อกซ์ (Monkey Pox Dis-ease) หรือโรคฝีดาษลิง ในระยะแรกโรคนี้แพร่ระบาดในมลรัฐวิสคอนซิน มลรัฐอินเดียนา และมลรัฐอิลลินอยส์ มีผู้ติดเชื้อมากกว่า 40 คน และมีผู้ป่วยแล้ว 5 คน เป็นผู้ป่วยในมลรัฐ วิสคอนซิน 4 คน และมลรัฐอิลลินอยส์ 1 คน ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค (CDC) ของสหรัฐอเมริกาได้สืบค้นการแพร่ระบาดของโรค พบว่าโรคนี้เกิดจากเชื้อไวรัสที่มีลักษณะคล้ายคลึง กับเชื้อไวรัสที่เป็นสาเหตุของโรคไข้ทรพิษ มีการแพร่ระบาดในสัตว์ชนิดหนึ่งที่ชื่อว่า “แพร์รี่ด็อก” (Prairie Dog) แล้วแพร่ไปสู่สัตว์ อื่น ๆ หรือแพร่สู่มนุษย์  แพร์รี่ด็อก มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า ไซโนมัส ลูโดวิเชียนัส (Cynomus ludovicianus) เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในตระกูลฟันแทะเช่นเดียวกับหนู มีถิ่นกําเนิดแถบทุ่งหญ้าแพรี่ ทางตะวันตกของทวีปอเมริกาเหนือ ลักษณะสําคัญของแพร์รี่ด็อกได้แก่ ตามตัวมีขนสีน้ําตาลทอง ตาโต หูสั้น ฟันแข็งแรง หางยาวประมาณ 3-4 นิ้ว ปลายหางมีสีดํา เท้ามีสีครีม ชอบอาศัยอยู่ เป็นฝูงด้วยการขุดรูอยู่ในดิน ถ้าหากถูกรบกวนจากศัตรูก็จะส่งเสียงเห่าคล้ายสุนัข อาหารที่ชอบเป็นเมล็ดพืชต่าง ๆ การเจริญพันธุ์จะเริ่มเมื่อมีอายุตั้งแต่หนึ่งปีเป็นต้นไป ระยะเวลาตั้งครรภ์ประมาณ 28-32 วัน ในแต่ละปีจะมีลูก ประมาณ 4-5 ตัว ตัวเมียมีอายุยืนยาวกว่าตัวผู้  โดยที่ตัวผู้มีอายุไม่เกิน 5 ปี ส่วนตัวเมียมีอายุ ได้ถึง 8 ปี