นโยบายอัตราแลกเปลี่ยนและอัตราแลกเปลี่ยนแท้จริง: ประสบการณ์เงินบาท

EXCHANGE RATE REGIME AND THE REAL EXCHANGE RATE: THE BAHT EXPERIENCE

Abstract

การแข็งค่าของอัตราแลกเปลี่ยนแท้จริงอาจจะเป็นผลมาจากนโยบายอัตราแลกเปลี่ยนที่ตรึงค่าเงินบาทไว้กับ ตะกร้าของเงินสกุลหลักโดยน้ำหนักส่วนใหญ่อยู่ที่เงินดอลลาร์สหรัฐ ผลของนโยบายดังกล่าวทําให้มีเงินทุนไหลเข้าประเทศอย่างมากมาย ส่วนหนึ่งเนื่องจากความแตกต่างของอัตราดอกเบี้ยในและนอกประเทศเป็นสิ่งดึงดูดประกอบกับความคาดหวังของความเสี่ยงจากอัตราแลกเปลี่ยนที่ต่ำเพราะค่าเงินบาทถูกตรึงไว้ การไหลเข้าของเงินทุนยังส่งผลให้ค่าเงินบาท มีแนวโน้มแข็งค่าขึ้น และทําให้อัตราแลกเปลี่ยนที่แท้จริงแข็งค่าตามไปด้วย ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดมากขึ้นและต่อเนื่อง การไหลเข้าของเงินทุนส่งผลให้อัตราแลกเปลี่ยนที่แท้จริงแข็งค่าขึ้นและทําให้ความสามารถในการแข่งขันของประเทศลดลง โดยประเทศจะมีการขาดดุลการค้ามากขึ้นและการขาดดุลบัญชีเดินสะพัดไม่มีเสถียรภาพ ดังเช่นที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนวิกฤตการเงินในประเทศไทยปี ค.ศ. 1997 การยอมให้อัตราแลกเปลี่ยนแท้จริงอ่อนตัวลงจะทําให้ความสามารถในการแข่งขันและสถานะของคุลบัญชีเดินสะพัดของประเทศไทยดีขึ้น A real exchange rate appreciation might have been the consequence of the choice of the exchange rate regime essentially a fixed peg to the U.S. dollar. The consequence of such a peg was that they led to large capital inflows attracted by favorable interest rate differentials and the expectation of low exchange rate risk given the policy of stable currency value. Such inflows led to nominal currency appreciation and in turn led to a real appreciation that was partly the cause of the large and growing the current account imbalance. A real exchange rate appreciation from large capital inflows may cause a loss of competitiveness and a structural worsening of the trade balance which makes the current account deficit less sustainable as occurred during the financial crisis in 1997 in Thailand. The real exchange rate depreciation appeared to be necessary to adjust the competitiveness and the current account position of the Thailand.