การประเมินประสิทธิภาพการระบายอากาศภายในโรงพยาบาล ด้วยการตรวจวัดก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์

Abstract

การศึกษานี้ตรวจวัดความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในอากาศในโรงพยาบาลของรัฐขนาด 541 เตียง ในคลินิกผู้ป่วยนอก ได้แก่ คลินิกจักษุ คลินิกกุมารเวช และบริเวณหน้าห้องจ่ายยา 1 ซึ่งเป็นพื้นที่ปรับอากาศแบบรวม และในห้องพักผู้ป่วยใน ได้แก่ ห้องพักผู้ป่วยศัลยกรรมชาย (พิเศษ) ซึ่งมีเครื่องปรับอากาศ ห้องพักผู้ป่วยศัลยกรรมหญิง (สามัญ) และห้องพักผู้ป่วยอายุรกรรมชาย (สามัญ) ที่ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ความเข้มข้นที่ตรวจวัดได้นาไปเปรียบเทียบกับค่ามาตรฐานของ ASHRAE ที่กาหนดไว้ 1,000 ppm ผลการศึกษาพบว่าความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ในคลินิกจักษุอยู่ในช่วง 1,013-2,524 ppm ขณะที่การตรวจวัดช่วงที่ไม่มีผู้ใช้บริการพบ 500-583 ppm ในคลินิกกุมารเวช ความเข้มข้นของก๊าซคือ 931-3,225 ppm ช่วงที่ไม่มีผู้ใช้บริการพบ 626-666 ppm ส่วนบริเวณหน้าห้องจ่ายยา 1 ค่าที่ตรวจวัดได้มีความผันผวนจากการมีลมพัดผ่านเป็นระยะ โดยพบ 430-2,474 ppm สาหรับห้องพักผู้ป่วยในแผนกศัลยกรรมชาย (พิเศษ) พบ 638-944 ppm ห้องพักผู้ป่วยศัลยกรรมหญิง (สามัญ) ที่เปิดหน้าต่างและพัดลมไว้ตลอดเวลา พบ 322-614 ppm ใกล้เคียงกับห้องพักผู้ป่วยอายุรกรรมชาย (สามัญ) ที่วัดได้ 286-605 ppm ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ของการระบายอากาศที่ดี จึงสรุปได้ว่าคลินิกผู้ป่วยนอกมีการระบายอากาศที่ไม่เพียงพอเมื่อเปรียบเทียบกับห้องพักผู้ป่วยใน โดยจานวนคนและการถ่ายเทของอากาศกับภายนอกอาคารเป็นปัจจัยหลักที่ทาให้ผลการตรวจวัดต่างกัน