ศิลป์ในถิ่น : แนวทางการจัดการเรียนรู้ศิลปศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น
Arts in local: learning management in art education to development of community
Keywords:
ศิลป์ในถิ่น, การจัดการเรียนรู้ศิลปศึกษา, ยุคโลกผลิกผัน, Arts in local, learning management in art education, globalizationAbstract
ศิลป์ในถิ่น : การจัดการเรียนรู้ศิลปศึกษาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอแนวทางการจัดการเรียนรู้ศิลปศึกษาที่บูรณาการไปสู่การพัฒนาบริบทชุมชนในท้องถิ่น สิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ โดยใช้ประโยชน์จากวัฒนธรรมและศิลปะ ผ่านแนวทางการจัดการเรียนรู้ ศิลป์ในถิ่น โดยนำเสนอแนวทางผ่านการมองภาพอนาคต และทบทวนรากฐาน คือบริบทในพื้นที่ใกล้ตัว นำไปสู่การวางกรอบและแผนการแก้ปัญหาด้วยความร่วมมือ การมีส่วนร่วมรับผิดชอบ ครอบครัว ชุมชน ผู้สอน ผู้เรียน และหน่วยงานสนับสนุน ร่วมกันสะท้อน แสวงหาความเป็นไปได้รวมถึงโอกาสในการจัดการเรียนรู้ศิลปศึกษา เพื่อเป็นเครื่องมือในการเชื่อมต่อและบูรณาการทุกสาระวิชาอย่างเป็นระบบ การเข้าใจปัญหา เข้าใจวัฒนธรรม เข้าใจท้องถิ่น การตั้งเป้าหมายเพื่อแก้ปัญหา การมีส่วนในการแก้ วิกฤติชุมชน สู่การพัฒนาที่นำไปสู่การตั้งรับปรับตัวได้ การทบทวนสะท้อนคิด การปฏิบัติ การนำเสนอ และเผยแพร่ เพื่อเสริมสร้างศักยภาพทุนมนุษย์ให้ออกไปช่วยเปลี่ยนแปลงสังคม แก้ปัญหาและพัฒนาพื้นที่สภาพแวดล้อมให้เอื้อต่อการเรียนรู้ พัฒนาวัฒนธรรมและศิลปะอย่างเป็นรูปธรรม ผ่านการบูรณาการสร้างสรรค์ Arts in local: learning management in art education purposes to presents methods for art education learning management which integrated to development of community context in local, environment, and economy. It employs cultural advantages and art benefit through learning management of arts in local. It were presented through future vision and grounded review which involved nearby contexts. This led to scope identification, cooperative problem-solving plan, participated responsibility, family, community, teachers, learners, and supportive organization to reflect and seek for possibility as well as opportunity for art education learning management as tools for connection and integration all subjects systematically. Understanding problems, culture, local; setting goals for solution, participating in community crisis, developing for adaptation, reflect thinking, practice, presentation and publication for supporting human capital to help change society, solving problems and developing environmental areas to facilitate learning, developing culture and art objectively through creative integration.References
กนกวรา พวงประยงค์, (2020), รูปแบบการดําเนินชีวิตของคนรุ่นใหม่ในสังคมชนบทไทยภาคเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ: กรณีศึกษาพื้นที่การเรียนรู้ด้วยการบริการสังคมของบัณฑิตอาสาสมัคร มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์: Lifestyle of Young Generation in the Rural Society of Northern and North-Eastern Thailand: A Case Study of Service-Learning Areas of Graduate Volunteer Students, Thammasat University. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 28(2), 1-28.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561), ท่องเที่ยวชุมชนบ้านบุ่งเลิศ, แหล่งที่มา https://www.touronthai.com/article/123308, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
กระทรวงวัฒนธรรม. (2559), ร่างกรอบทิศทางยุทธศาสตร์ 20 ปี ด้านวัฒนธรรม ตามกรอบทิศทางยุทธศาสตร์ชาติ ระยะ 20 ปี. กรุงเทพฯ: สำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงวัฒนธรรม
กฤติเดช สุขสาร. (2562). การประยุกต์ใช้การสอนเชิงรุกอาคีตะโมเดลในโรงเรียนประถมศึกษา วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย (สพบท.), 1(4), 17-24.
เจษฎา นาจันทอง. (2561). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบสังคมเชิงรุกออนไลน์ ที่ส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ และนวัตกรรมสำหรับผู้เรียนระดับมัธยมศึกษา (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต) มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม
ชิรวัฒน์ นิจเนตร. (2561). การเรียนรู้ด้วยการบริการสังคม : ทางเลือกหนึ่งในการรับใช้สังคมของ มหาวิทยาลัย, วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 5(1-31)
ฐิติยา เนตรวงษ์. (2564), แรงงานทักษะดิจิทัลของพลเมืองแห่งศตวรรษที่ 21 เพื่อรองรับเทคโนโลยี พลิกผันบนชีวิตวิถีถัดไป. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 2(1), 1-15.
ทิวาพร อรรคอำนวย (2022). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสารเป็นฐานการจัดการเรียนการสอนนาฏศิลป์ในยุคโลกพลิกผัน (VUCA World). Ratchaphruek Journal, 20(2), 29-42.
ธนีนาฏ ณ สุนทร. (2561). USE - Service Learning Model: สู่การพัฒนานักศึกษาในยุค Thailand 4.0. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(3), 325-244.
ธัญญา พรก่องขันธ์. (2552). การพัฒนาความสามารถในการออกแบบ การจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญและจิตอาสาโดยใช้การจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบบริการสังคม (Service learning): กรณีศึกษาสาขาวิชาสังคมศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม. Journal of Graduate School Sakon Nakhon Rajabhat University, 16(73), 50-57.
นำชัย ชีววิวรรธน์ (2565), พลังแห่ง Soft Skill ทักษะที่จะช่วยให้เด็กเข้าใกล้ความสำเร็จในชีวิตได้มากขึ้น แหล่งที่มา https://thepotential.org/knowledge/soft-skill-power/ สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
เนตรธิดาร์ บุนนาค. (2563). SDG Vocab12 Education for Sustainable Development การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน (ESD), แหล่งที่มา https://www.sdgmove.com/2021/05/29/sdg-vocab-12-education-for-sustainable-development/, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
ประติมา ธันยบูรณ์ตระกูล ปุณณรัตน์ พิชญไพบูลย์ และขนบพร แสงวณิช. (2560) ศิลปศึกษากับการใช้สถานที่เป็นฐานเพื่อส่งเสริมการเห็นคุณค่าทางศิลปวัฒนธรรมฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(3), 2732-2749.
ประทีป คงเจริญ (2564). ทักษะการเรียนรู้และนวัตกรรม: คุณลักษณะสำคัญของพลโลกในยุคเศรษฐกิจที่ขับ เคลื่อนด้วยนวัตกรรม. Journal of Humanities and Social Sciences Thonburi University, 15(3), 165-177.
ประสาท เนื่องเฉลิม. (2558). การเรียนรู้โดยการบริการสังคม. Prae-wa Kalasin Journal of Kalasin University, 2(1), 9-18.
ผดุง จิตเจือจุน. (2562). สถานการณ์ปัจจุบันของเด็กและเยาวชนไทย
พระสมุห์สุรพล สุทธญาโณ (ดอนเตาเหล็ก). (2563), พลวัตประเพณีการทำบุญกฐินของชาวภูไทใน ตำบลบุ่งเลิศ อำเภอเมยวดี จังหวัดร้อยเอ็ด, แหล่งที่มา https://e-thesis.mcu.ac.th/ thesis/680, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
ภริมา วินิธาสถิตย์กุล ชนินันท์ แย้มขวัญยืน (2565). การเรียนรู้เชิงรุก: แนวทางการเรียนการสอนที่เป็นเลิศในศตวรรษที่ 21. วารสารนวัตกรรม การศึกษา และการวิจัย, 6(3), 921-933.
รัตนะ พูนเกษม ระวิวรรณ วรรณวิไชย สุรีรัตน์ จีนพงษ์. (2565). การพัฒนาโมเดลการสอนนาฏศิลป์ไทยตามแนวคิดสะทีมสำหรับโรงเรียนวิทยาศาสตร์, Journal of Arts Management, 6(2), 711-727.
รัศมี ศรีนนท์ อุดมกฤษฎ์ ศรีนนท์ วิภารัตน์ ยมดิษฐ์ และกรรณิการ์ กิจนพเกียรติ. (2561). การจัดการเรียนรู้เชิงรุกในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(2), 331-343.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2555). 5 ปี ของการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และการปฏิรูปการศึกษา : บทเรียน ความท้าทาย และปัจจัยสู่ความสำเร็จ แหล่งที่มา https://shorturl.asia/ZCzf7, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (องค์การมหาชน). (2565) สํานักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). SDGs. แหล่งที่มา https://sdgs.nesdc.go.th/เกี่ยวกับ-sdgs, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
สุภัค โอฬารพิริยกุล. (2562). STEAM EDUCATION: นวัตกรรมการศึกษาบูรณาการสู่การจัดการเรียนรู้, วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 9(1), 1-16.
Evseeva, S., Evseeva, O., & Rawat, P. (2022). Employee Development and Digitalization in BANI World. Paper presented at the International Scientific Conference on Innovations in Digital Economy.
Feldman, E. B. (1996). Philosophy of art education.
Forum, W. E. (2020). The future of jobs report 2020. Retrieved from Geneva.
Guhn, M., Emerson, S. D., & Gouzouasis, P. (2020). A population-level analysis of associations between school music participation and academic achievement. Journal of Educational Psychology, 112(2), 308.
Jones, I., & Lake, V. E. (2018). Learning, Service, and Caring. Social Studies and the Young Learner, 30(4), 28-32.
Kolodner, J. L., Camp, P. J., Crismond, D., Fasse, B., Gray, J., Holbrook, J., . . . Ryan, M. (2003). Problem-based learning meets case-based reasoning in the middle-school science classroom: Putting learning by design (tm) into practice. The journal of the learning sciences, 12(4), 495-547.
Kooli, C. (2019). The philosophy of education in the sultanate of Oman: Between perennialism and progressivism. American Journal of Education and Learning, 4(1), 36-49.
Layder, D. (2005). Understanding social theory: Sage.
Lee, H. (2013). Understanding and application of STEM/STEAM education. Seoul, Korea: Bookshill. Lincoln.
Org, I. (2015). The Field Guide to Human Centered Design: Ideo Org.
Review101รีวิวร้อยเอ็ด. (2563), หมู่บ้านเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ วัฒนธรรมประเพณีภูไท แหล่งที่มาhttps://shorturl.asia/plujC, สืบค้นเมื่อวันที่ 20 ธันวาคม 2565
ROTH, W. M., & Jornet, A. (2014). Toward a theory of experience. Science education, 98(1), 106-126.
Sinha, D., & Sinha, S. (2020). Managing in a VUCA world: Possibilities and pitfalls. Journal of Technology Management for Growing Economies, 11(1), 17-21.
Sullivan, G. (2001). Artistic thinking as transcognitive practice: A reconciliation of the process-product dichotomy, Visual Arts Research, 2-12.
Suriyankietkaew, S., & Avery, G. (2016). Sustainable leadership practices driving financial performance: Empirical evidence from Thai SMEs. Sustainability, 8(4), 327.
Weise, M. R. (2020). Long life learning: Preparing for jobs that don't even exist yet: John Wiley & Sons.