The Treaty of Amity and Economic Relations Between the United States of America and The Kingdom of Thailand

สนธิสัญญาไมตรีและความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศไทย และสหรัฐอเมริกา

Abstract

This article reviews the Treaty of Amity and Economic Relations between the United States of America and Thailand. This Treaty was entered into over 40 years ago (1966) and gives American companies and individuals the opportunity to invest in business activities/companies in many areas of business in Thailand and hold 100% ownership of these companies. This benefit is not provided to other foreign nationals or companies where generally foreigners can only own 49% of a company in Thailand. However, both Thailand and the USA are members of the WTO and when it was formed in 1995, Thailand was giver 10 years to provide equivalent conditions to all WTO member countries, in be accordance with its basic Most-Favoured-Nation (MFN) Principle. At this time, Thailand has still not provided such equivalent conditions. The article explores the Treaty, the Doha Round of the WTO, and the MEN provision., and gives some ideas as to why Thailand has not yet complied with the WTO requirements.  บทความนี้วิจารณ์สนธิสัญญาไมตรีและความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศไทยและสหรัฐอเมริกา ซึ่งประกาศใช้มาเป็นเวลากว่า 40 ปีแล้วนับตั้งแต่ พ.ศ. 2509 และเปิดโอกาสให้แก่บริษัทของชาวอเมริกัน และบุคคลต่างๆเข้ามาลงทุนในกิจกรรมทางธุรกิจหลายๆด้านในประเทศไทยและได้สิทธิการครอบครองบริษัท เหล่านี้ถึง 100 % เต็ม ซึ่งผลประโยชน์นี้ไม่ได้มีไว้สําหรับชาวต่างชาติหรือบริษัทต่างชาติอื่น ๆ ที่โดยทั่วไป มีสิทธิการครอบครองบริษัทใดบริษัทหนึ่งในประเทศไทยได้เพียง 49 % อย่างไรก็ตาม ทั้งประเทศไทยและสหรัฐอเมริกาต่างก็เป็นสมาชิกขององค์การค้าโลก (WTO) และเมื่อ องค์การค้าโลกได้ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 2538 ประเทศไทยได้รับเวลา 10 ปี เพื่อจัดหาเงื่อนไขที่เท่าเทียมกันให้แก่ ประเทศสมาชิกอื่นๆ ตามพื้นฐานของหลักการปฏิบัติเยี่ยงชาติที่ได้รับการอนุเคราะห์ยิ่ง (MEN Principle) บทความนี้วิเคราะห์สนธิสัญญา การเจรจาองค์การค้าโลกรอบโดฮา และข้อกําหนดของหลักการ ปฏิบัติเยี่ยงชาติที่ได้รับการอนุเคราะห์ยิ่ง และยังเสนอแนวคิดว่าเหตุใดประเทศไทยจึงไม่ยอมปฏิบัติตามข้อเรียกร้องขององค์การค้าโลก