การศึกษาเสียงวรรณยุกต์และเทคนิคการออกคำร้องในการขับร้องเพลงไทย
THE STUDY OF PROSODY AND SINGING TECHNIQUES IN THAI CLASSICAL SINGING
Keywords:
วรรณยุกต์, เทคนิคการออกคำร้อง, ขับร้องเพลงไทย, prosody, singing techniques, Thai classical singingAbstract
งานวิจัยนี้มีจุดประสงค์ในการศึกษาทำนองร้องจากคำร้องเพลงไทย ตามเกณฑ์มาตรฐานสาขาวิชาและวิชาชีพดนตรีไทยขั้นที่ 6 โดยใช้วิธีการดำเนินการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยทำการศึกษาบทเพลงที่ได้ถูกเลือกจากผู้ที่มีความเชี่ยวชาญและชำนาญการในการขับร้องเพลงไทย ผลวิจัยพบว่าวรรณยุกต์และโน้ตในคำร้อง มีการพบโน้ตเกือบทุกระดับเสียง โดยพบว่าโน้ตตัว ด(โด) ซ(ซอล) ล(ลา) สามารถพบได้ในวรรณยุกต์ทุกเสียง รองลงมาคือ โน้ตตัว ร(เร) ม(มี) ท(ที) ตามลำดับ คำเป็นและคำตามพบว่าทั้งสามเพลงพบว่ามีการใช้คำเป็นในจำนวนที่มากกว่าคำตาย โดยพบว่ามีการใช้เทคนิคในคำร้อง คำเอื้อน อื้อ อือ ฮึ เพื่อให้เกิดการเชื่อมคำตามทำนองเพลง This article aims to investigate the process of creating Thai vocal melodies based on the standard criteria of the Thai music discipline using a qualitative research approach. The selected songs were analyzed based on the expertise and experience of Thai vocalists. The research found that melody and pitch in the lyrics were almost always in agreement, with the note D (do), G (sol), and A (la) being the most frequently used in the melody. Following these notes, the notes R (re), M (mi), and T (ti) were used less frequently. It was also found that the number of stressed syllables in the lyrics was higher than the number of unstressed syllables. Moreover, it was found that techniques Uh, ugh, huh such as linking words together in the lyrics were used to create a seamless transition between different music note of the melody.References
กฤษฏิ์ เลกะกุล. (2561). พัฒนาการดนตรีไทยหลัง พ.ศ.2475 กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. สืบค้น http://www.culture.go.th/culture_th/mobile_detail.php?cid=11&nid=3092.
ดำรงราชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ. (2552). เพลง ดนตรี และนาฏศิลป์จากสาส์นสมเด็จ. กรุงเทพมหานคร: เรือนแก้วการพิมพ์.
เจตชรินทร์ จิรสันติธรรม. (2553). ทฤษฎีการขับร้องเพลงไทย. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
บุษกร สำโรงทอง. (2530). การเรียนรู้กระบวนการทางความคิดในดนตรีไทย. วารสารศิลปกรรม. 2(3). 56-62.
บุญเชิด พิณพาทย์. (2534). การขับร้องเพลงไทยในทัศนะของบรมครู. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์. 8(2). 119-134. สืบค้น https://kukr.lib.ku.ac.th/kukr_es/BKN_EDU/search_detail/result/200558.
ชัยทัต โสพระขรรค์. (2559). กระบวนทัศน์สำหรับการขับร้องเพลงไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 20(2). 2-12.
สงัด ภูเขาทอง. (2539). การดนตรีไทยและทางเข้าสู่ดนตรีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: เรือนแก้วการพิมพ์.
สำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2553). เกณฑ์มาตรฐานดนตรีไทย พุทธศักราช 2553. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
สำนักมาตรฐานอุดมศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา (2544). เกณฑ์มาตรฐานดนตรีไทยและเกณฑ์การประเมิน. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2549). สารานุกรมศัพท์ดนตรีไทยภาคประวัติและบทร้องเพลงเถา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: บริษัทด่านสุทธาการพิมพ์ จำกัด.
อุทิศ นาคสวัสดิ์. (2530). ทฤษฎีและปฏิบัติดนตรีไทย. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร. บริษัทศิริวิทย์จำกัด.
Erickson D. (1993). Laryngeal Muscle Activity in Connection with Thai Tones. Annual Bulletin Research Institute of Logopedics and Phoniatrics. 27. 135-149. Received: 11 March.2023. from https://www.researchgate.net/ publication/279584167_Laryngeal_Muscle_Activity_in_Connection_with_Thai_Tones.
Intajamornrak, C. (2017). Thai Tones Produced by Tonal and Nontonal Language Speakers: An Acoustic Study. MANUSYA. 20. 1-26. 10.1163/26659077-02002001. Received: 11 March 2023 from https://www.researchgate.net/publication/ 333115138_Thai_Tones_Produced_by_Tonal_and_Nontonal_Language_Speakers_An_Acoustic_Study.
Jory, P. (2011). [Review of Saying the Unsayable: Monarchy and Democracy in Thailand, by S. Ivarsson & L. Isager]. Contemporary Southeast Asia, 33(1), 140–142. http://www.jstor.org/stable/41288818.
Ketkaew, C., & Pittayaporn, P. (2014). Mapping between Lexical Tones and Musical Notes in Thai Pop Songs. Pacific Asia Conference on Language, Information and Computation. pp.160-169.
Latartara, J. (2012). The Timbre of Thai Classical Singing. Asian Music, 43, pp.114 - 88.
List G.M. (1961). Speech Melody and Song Melody in Central Thailand. Ethnomusicology 5, 16.
Proto, Teresa. (2015). Prosody, melody and rhythm in vocal music: The problem of textsetting in a linguistic perspective. Linguistics in the Netherlands. 32. pp.116-129. 10.1075/avt.32.09pro.
Roongruang, P. (2001). Thai Classical Music and Its Movement from Oral to Written Transmission 1930-1942: Historical Context, Method, and Legacy of The Thai Manuscript Project. Manutsayasat Wichakan Journal. 9(1) : pp.26-40.
Sae-Wang, R. (2017). Cultural Heritage Management in Thailand: Common Barrier and the Possible Way to Survive. Journal of Social Sciences. 17(2) : pp.133-160.
Smith, H. E. (2006). [Review of Thai Classical Singing: Its History, Musical Characteristics and Transmission, by D. Swangviboonpong]. Crossroads: An Interdisciplinary Journal of Southeast Asian Studies, 17(2), pp.184–187. http://www.jstor.org/stable/40860830.
Swangviboonpong, D. (2003). Thai Classical Singing: Its History, Musical Characteristics and Transmission.
Wilson, D. (2015). A Study on Oral Tradition as a Communication tool. International Journal of Research in Economics and Social Sciences. 5. pp.118-124. Received: 11 March 2023 from https://www.researchgate.net/publication/301918239_ A_Study_on_Oral_Tradition_as_a_Communication_tool.
