การจัดการภาวะสับสนเฉียบพลันของผู้ป่วยไอ ซี ยู

Abstract

ภาวะสับสนเฉียบพลันในผู้ป่วยไอซียู เป็นกลุ่มอาการที่สมองสูญเสียหน้าที่อย่างกะทันหันที่พบบ่อยถึงร้อยละ 45-87 ซึ่งเป็นปัญหาทำให้เกิดปัญหาตามมาเช่น การหย่าเครื่องช่วยหายใจล้มเหลว รักษาในโรงพยาบาลนาน และเพิ่มอัตราการถึงแก่กรรม แต่ภาวะนี้บุคลากรทีมสุขภาพมีความเข้าใจและให้ความสำคัญค่อนข้างน้อย จึงทำให้ผู้ป่วยได้รับการประเมินและการรักษาไม่เพียงพอซึ่งภาวะสับสนเฉียบพลันแบ่งเป็น 3 แบบ ได้แก่ 1) มีอาการง่วงซึมสับสน 2) มีอาการกระวนกระวาย และ 3) มีอาการผสมผสาน โดยมีทั้งอาการกระสับกระส่าย ซึ่มสับสน สูญเสียระบบความจำ สติปัญญาและสมาธิ เครื่องมือที่ประเมินได้อย่างมีประสิทธิภาพคือ แบบประเมินภาวะง่วงซึมของริชมอนดื (Richmond; RASS) ร่วมกับแบบประเมินภาวะสับสนเฉียบพลัน CAM-ICU ของ Inouye และการจัดที่เหมาะสมที่สุดคือ การจัดการผสมผสานเพื่อการป้องกันและบำบัดอาการซึ่งเป็นการรักษาทั้งแบบใช้ยาและไม่ใช้ยา ได้แก่การจัดสภาพแวดล้อมในไอซียูอย่างเหมาะสม ตรวจเยี่ยมบ่อย ๆ ลดการใช้เสียง ลดการใช้แสงสว่างในเวลากลางคืน ใช้แสงสว่างจากธรรมชาติในเวลากลางวันหลีกเลี่ยงการรบกวนการนอนและหลีกเลี่ยงการผูกมัดจัดการความเจ้บปวดและใช้เครื่องช่วยหายใจอย่างมีประสิทธิภาพ ร่วมกับการรักษาอาการทางจิตประสาทด้วยยา Haloperidol (first generationantipsychotics) หรือยากลุ่ม second-generation antipsychotics พบาบาลวิชาชีพที่ดูแลผู้ป่วยวิกฤต จำเป็นต้องมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับภาวะนี้ สามารถประเมินสภาพผู้ป่วยได้อย่างถูกต้องและจัดการแบบผสมผสานจึงจะสามารถดูแลผู้ป่วยไอซียูให้ปลอดภัยDelirium is an acute cerebral dysfunction among critical ill patients in ICU. It occurs frequently, as high as 45-87%. This syndrome is usually unrecognized and underdetected because of less aware among health personnel. Delirium can lead to higher mortality rates, failure of mechanical ventilator weaning and longer lengths of hospital stay. Delirium is devided to 1) hyperactive, 2) hypoactive, and 3) mixed. The clinical presentation of delirium is varied, and delirious patients can have increased or decreased psychomotor activity, impaired attentional and memory systems, disorganized thinking, and hallucinations or delusions. Sedation agitation level and delirium were assesed using the Richmond Agitatio- Sedation Scale (RASS) and the ConfusionAssessment Method for the ICU (CAM-ICU). Managing delirium focuses on prevention and sysmptom management. These are multicomponent interventions and often combine non-pharmacological interventions and pharmacological interventions. Environmental interventions include providing quiet patient-care environment which low-level lighting at night and natural light at daytime, minimal noise allows an uninterrupted period of sleep at night and effectiveness of pain management. Pharmacological interventions for delirium traditionally includes first-generation antipsychotic (haloperidol); second-generation antipsychotics. Critical care nurses need to perform cognitive assessments so that deficits can berecognized and multicomponent interventions for prevention of cognitiveimpairment can be used. Appropriate nursing care can lessen the severity of delirium and save the ICU patients.