ระยะเวลาพำนักของสารอนุรักษ์ในอ่าวปากพนัง
Residence Time of a Conservative Substance in Pak Panang Bay
Keywords:
แบบจำลอง RMA2 , แบบจำลอง RMA4 , ระยะพำนัก , สารอนุรักษ์ , อ่าวปากพนัง, RMA2 model, RMA4 model, residence time, conservative substance, Pak Panang BayAbstract
แบบจำลอง RMA2 และ RMA4 ถูกใช้จำลองการไหลเวียนของน้ำและระยะเวลาพำนักเฉลี่ยของสารอนุรักษ์ที่ละลายน้ำ โดยการทดลองตัวตามรอยในอ่าวปากพนัง โดยได้ศึกษาการตอบสนองของระยะเวลาพำนักเฉลี่ยของสารชนิดนี้ต่อการเปลี่ยนแปลงอัตราการไหลของน้ำท่าจากแม่น้ำปากพนังและลม ผลการจำลองถูกเทียบมาตรฐานและทวนสอบกับข้อมูลความเร็วกระแสน้ำและความเค็มจากการตรวจวัดในอ่าว ผลการทดลองตัวตามรอยแสดงให้เห็นว่าระยะเวลาพำนักเฉลี่ยของสารอนุรักษ์ที่ละลายน้ำถูกควบคุมโดยอัตราการไหลของน้ำท่าเป็นหลักโดยที่ไม่ได้ถูกควบคุมโดยลม ระยะเวลาพำนักเฉลี่ยจากคำนวณมีค่าเท่ากับ 10.3 3.7 และ 2 วันเมื่ออัตราการไหลของน้ำท่าเท่ากับ 5 150 และ 350 ลูกบาศก์เมตรต่อวินาทีตามลำดับ ผลการวิเคราะห์การถดถอยพบว่า ระยะเวลาพำนักเฉลี่ยของสารในอ่าวปากพนังมีความสัมพันธ์แบบลอการิทึมกับอัตราการไหลของน้ำท่าจากแม่น้ำปากพนัง RMA2 and RMA4 models were used to simulate water circulation and average residence time of a dissolved conservative substance in terms of passive tracer experiment in Pak Panang Bay. The response of the average residence time of this substance to freshwater discharge from the Pak Panang River and wind variations was also investigated. The simulation results were calibrated and verified by current and salinity data which were measured in the bay. The results of the tracer experiment represented that the average residence time of the dissolved conservative substance was mainly controlled by river discharge, not wind. Calculated average residence times are 10.3, 3.7 and 2 days when the discharges are 5, 150 and 350 m3/s, respectively. Regression analysis result revealed that the average residence time logarithmically related with freshwater discharge from the Pak Panang River.References
กัลยา วัฒยากร. (2547). สถานภาพสารอาหารในอ่าวปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช. การจัดการสวนป่าชายเลนแบบผสมผสานเพื่อการพัฒนาทรัพยากรและสิ่งแวดล้อมบริเวณชายฝั่งทะเลของประเทศไทย, 258-267.
Balotro, R.S., Isobe A., & Shimizu, M. (2003). Seasonal variability in circulation pattern and residence time of Suo-Nada. Journal of Oceanography, 59, 259-277.
Buranapratheprat, A., & Yanagi, T. (2003). Seasonal variation in circulation and average residence time of the Bangpakong estuary, Thailand. La mer, 41, 199-213.
Comber, S.D.W., Gunn, A.M., & Whalley, C. (1995). Comparison of the partitioning of trace metals in the Humber and Mersey estiaries. Marine Pollution Bulletin, 30, 851-860.
Fang, T.H., & Lin, C.L. (2002). Dissolved and particulate trace metals and their partitioning in a hypoxic estuary: the Tanshui estuary in northern Taiwan. Estuaries 25, 598-607.
Flegal, A.R., Smith, G.J., Gill, G.A., Sanudo-Wilhelmy, S., & Anderson, L.C.D. (1991). Dissolved trace element cycle in the San Francisco Bay estuary. Marine Chemistry 36, 329-363.
Kennish, M.J. (1997). Practice Handbook of Estuarine and Marine Pollution. New York: CRC
Press. Liu, W.C., Chen, W.B., Cheng, R.T., Hsu, M.H., & Kuo, A.Y. (2007). Modeling the influence of river discharge on salt intrusion and residual circulation in Danshuei River estuary, Taiwan. Continental Shelf Research, 27, 900-921.
Takeoka, H., & Hashimoto, T. (1988). Average residence time of matter in coastal waters in a transport system including biochemical processes. Continental Shelf Research, 8, 1247-1256.
US Army Corps of Engineers. (1997). User guide to RMA2 WES Version 4.3. Waterways Experiment station-Hydraulics Laboratory, produced by WesTech System Inc., New York.
US Army Corps of Engineers. (2001). User guide to RMA4 WES Version 4.5. Waterways Experiment station-Hydraulics Laboratory, produced by WesTech System Inc., New York.
